ਤਪਸ਼ਾਂ ਦੇ ਬਿਨ ਬਰਫ਼ਾਂ ਨੇ ਕਦ ਬਣ ਪਾਣੀ ਵਗ ਤੁਰਨਾ ਸੀ।
ਬਿਨ ਪਾਣੀ ਦੇ ਰੇਤਾ, ਪੱਥਰ ਦੂਰ ਤਕ ਨਹੀਂ ਰੁੜ੍ਹਨਾ ਸੀ।
ਬਿਹਬਲ ਨਦੀਆਂ ਦਾ ਪਾਣੀ ਜੇ ਸਾਗਰ ਵੱਲ ਭੱਜਦਾ ਨਾ,
ਖੜੇ-ਖੜੋਤੇ ਕੰਢਿਆਂ ਵੀ ਨਾ ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ਖੁਰਨਾ ਸੀ।
ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਬੁਲਡੋਜ਼ਰ ਅੱਗੇ ਜ਼ੋਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਚੱਲਦਾ ਨਹੀਂ,
ਕਵਿਤਾ/ਗੀਤ/ਗਜ਼ਲ
ਨਵਾਂ ਹੀ ਚੜ੍ਹਾਤਾ ਚੰਨ ਲੋਕਾਂ ਨੇ
ਚਿੱਟਾ ਵੇਚਦੇ ਪੁਲਸੀਏ ਫੜ ਲਏ
ਖਬਰ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਛੱਪ ਗਈ
ਤੂੰ ਵੀ ਭਗਵੰਤ ਸਿੰਹਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਲੈ
ਭਾਵੇਂ ਹੋਵੇ ਪੁਲਿਸ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਹੋਵੇ ਸਰਕਾਰ
ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਇਹੋ ਵਾਰ ਵਾਰ
ਬਖਸ਼ੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਗੇ ਅਪਰਾਧੀ ਤੇ ਗਦਾਰ
ਕੁਰਸੀ ਉਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਇਹ ਸਬਦ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਫਿਰ ਕੀ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਮਾਇਆ ਉਤੇ ਡੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਸੋਚ ਦੇ ਜੰਗਲੀਂ ਕਿਤੇ ਗੁੰਮ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਆਦਮੀ।
ਉਲਝਣਾਂ ਵਿਚ ਉਲਝ ਕੇ ਸੁੰਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਆਦਮੀ।
ਅੱਜ ਉਹ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਅਪੂਰਤੀ ਦਾ ਹੋ ਕੇ ਸ਼ਿਕਾਰ,
ਥੋੜ੍ਹਾ ਕੁਝ ਪਾ ਕੇ ਬਹੁਤਾ ਕੁਝ ਖੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਆਦਮੀ।
ਮਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਵਿਆਹੀ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੀ
ਜਿੱਥੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਹਿਰ ਨੀ
ਭਰਾ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਨਾ ਰੱਖਦੇ ਹੋਣ ਵੈਰ ਨੀ
ਦਿਨ ਰਾਤ ਹੀ ਰੱਬ ਤੋਂ ਮੰਗਦੇ ਹੋਣ ਖੈਰ ਨੀ
ਮਾਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਵਿਆਹੀ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੀ
ਜਿੱਥੇ ਰਲ ਮਿਲ ਕੇ ਇੱਕਠੇ ਬਹਿੰਦੇ ਹੋਵਣ
ਜਿਹੜੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਗੱਲ ਸਾਹਿੰਦੇ ਹੋਵਣ
ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਗਭਰੂ ਗਰਕ ਨਾ ਹੋਵਣ
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਵਾਂ ਮੇਰੇ , ਚੁੰਜਾ ਨਾ ਮਾਰ ਉਏ
ਅੱਲਾ ਦੇ ਕਰਨੇ ਮੈ ਤਾਂ, ਹਾਲੇ ਦੀਦਾਰ ਉਏ
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਵਾਂ ਮੇਰੇ। ......................
ਹੱਡੀਆਂ ਤੋਂ ਲਾਹ ਕੇ ਮੇਰਾ ਖਾ ਲੈ ਤੂੰ ਮਾਸ ਕਾਵਾਂ
ਤੂੰ ਮੰਨ ਲੈ ਅਰਜੋਈ ਮੇਰੀ ਤੇਰੇ ਮੈ ਵਾਸਤੇ ਪਾਵਾਂ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਤੱਕ ਲੈਣਦੇ ਸੱਚਾ ਪਰਵਦਗਾਰ ਉਏ
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਕਾਵਾਂ ਮੇਰੇ , ਚੁੰਜਾ ਨਾ ਮਾਰ ਉਏ। .....
ਸਾਝੀਂ ਧਰਤੀ ਸਾਝਾਂ ਅੰਬਰ
ਸਾਝੀਂ ਸਾਡੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ
ਮਾਖਿਓਂ ਮਿੱਠੇ ਬੋਲ ਨੇ ਏਹਦੇ
ਜਿਓਂ ਦੁੱਧ ਵਿੱਚ ਮਿਸ਼ਰੀ ਘੋਲੀ
ਸਾਡੇ ਰੰਗਲੇ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ, ਗਿਆ ਚੰਦਰਾ ਗ੍ਰਹਿਣ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦਾ ਲਗ
ਨਜ਼ਰ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਮਾਰ ਗਈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਲਾਮਾਂ ਕਰਦਾ ਸੀ ਜੱਗ।
ਜਿਹੜੇ ਗੱਭਰੂ ਚੁੰਗਦੇ ਸੀ ਮੱਝਾਂ ਬੁਰੀਆਂ, ਹੁਣ ਲਗ ਪਏ ਪੀਣ ਡਰੱਗ,
ਡੌਲ਼ੇ ਖੂਨ ਨਾਲ ਸੀ ਫੜਕਦੇ, ਦਿਸਦੇ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ਸੀ ਅਲੱਗ।
ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਬਿਨ ਇਸ ਦੇ ਲੱਭਦਾ ਹੱਲ ਨਹੀਂ
ਦਿਸਦਾ ਵੀ ਕੋਈ ਕਸੂਰ ਨਹੀਂ, ਕਿਹੜਾ ਜਾਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਨਹੀਂ
ਅੱਜ ਕੈਨੇਡਾ ਦੂਰ ਨਹੀਂ, ਬਈ! ਅੱਜ ਕੈਨੇਡਾ ਦੂਰ ਨਹੀਂ...
ਪਰਦੇਸ ਨੂੰ ਵਿਰਲਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਜਦ ਵਾਪਿਸ ਫੇਰੀ ਪਾਂਦਾ ਸੀ